17 Şubat 2011 Perşembe

Olmuyor, yaşayamıyorum...

Tüm vücudumu kesip atsınlar istiyorum... Göğüslerim, kollarım, bacaklarım, burnum... Pürüzsüz, parlak ve cansız olmak tüm arzum.
Bu acıya katlanmak beni öldürüyor. Sessizce yitip gitmek istiyorum... Kimsenin ihtiyaç duymadığı kadar yalnız ve gereksizim yıllardır.

Susup kalmak istiyorum. İnsan görmeden günlerce, aylarca kapanmak dört duvar arasına. Kimsenin tahammül edemeyeceği kadar sıkıcı ve bayağıyım. Ve heyecanla anlatacak hiçbir şeyim yok. Heyecan duyduğum hiçbir şey yaşamıyorum... Ölümlü, sıradan biri olmak kadar hiçbir şey acıtmıyor canımı.

Bu kalabalık içinde çığlık atasım var. "Gidin burdan yalnız bırakın beni!!!"
Sonsuzluğa kadar uyumak ve bu ruhu bir daha yaşamamak üzere öldürmek istiyorum.

Süslü söylemler peşinde değilim, ama kimse anlayamayacak beni ömrüm boyunca.
Geceler bana dost, asla ayılmak istemediğim gerçeksiz bir ruh hali yaşamak istediğim. Ekmeğim, suyum, mutluluğum...

Herşey o kadar ağır ve ulaşılmaz ki... Yürüdüğüm yollarda yere yığılıp hıçkırıklara boğulasım geliyor.

Yapamıyorum...

1 yorum:

Adsız dedi ki...

bunu içini dökmek nedeniyle yazdın ve muhtemelen ah üzülme tadında bi yorum istemezsin

ama dayanamadım.. seni tanımıyorum evet. sadece o boşluk hissini biliyorum, aşağı yukarı tanımladığın... neyle dolduracağımı bildiğim falan da yok. sadece şunu bil, aynını hisseden sandığından çoook daha fazla kişi var... ve bazen sırf bunu bilmek bile çok fark yaratır.