Tek başıma çekiyorum tüm dumanı içime... Nargilem halinden memnun ben halimden memnun, yeni bir hikayeye adım atmak için önümüzde yalnızca on dakika kalmış. Ardından yeni bir yüz, yeni bir nefesle karşı karşıyayız.
Gülen gözlerle karşımda temiz bir kalp süzüyor beni boylu boyunca, açsam göğsüme giriverecek ansızın... Ben sessiz, o heyecanlı bir şeyler anlatmaya başlıyor kendi hayatından ama gözlerinde gizli bir hüzün var; geçmişinden kalan acıları hissedebiliyorum... "Ömrüm boyunca çok az şey paylaşabildiğim babam... O öldü." diyor sohbetimiz ilerlerken. Nedense oraya takılıp kalıyorum ben ve bir sızı saplanıyor göğsüme, o gülen gözler hiç ağlamasın istiyorum. İçimde kocaman bir deniz, yağmurlar yağıyor, bir damla sızıyor gözlerimden, saklıyorum...
Anlatması zor acılar paylaştıkça azalıyor, biz paylaştıkça yakınlaşıyoruz... Nargilemden son nefesimi alıp gözlerimi kapıyorum... Açtığımda çoktan gitmiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder