Kuş

Yerin dibine doğru buharlaşıyorum. Bu ağır ruh halinin altında ezilip asla eski haline gelemeyecek kağıttan kuşlar gibiyim. Buruş buruş oldum, dengemi kaybettim ve artık güzel görünmüyorum. Kimsenin hayatına hediye olamam... Aşık bir adam beni sevdiğine uzatamaz gülen gözleri, terlemiş elleriyle... Ancak bir balkondan asfalta savrulan bir çöp parçası gibi görünürüm bu hayatta. Üstümden arabalar geçer, egzoz kokuları siner üstüme ve ben asla ulaşmam gereken yere ulaşamam.

Kimse üstüme mektup yazıp özenle zarfa koyup bilinmeyen bir ülkenin bahçesi çiçekli evine postalamaz beni. Zaten gerçek bir kuş bile değildim, sadece bir kağıt parçasıydım ve beni kuş şeklinde katlayıp özgür olduğuma inandırdılar. Şimdiyse eski halime döndüm sadece dünyanın kirine bulanmış ve yıpranmış haldeyim.

Bunca acının ortasında nasıl herkes mutlu?

Yabancı

İçinde bulunduğum bedene yabancılaşıyorum... Bu yıllardır böyle. Hep kendimden bile saklamak için çabaladım ancak bunun çözümü yok. Aynadaki ben değilmişim, ben içeride sıkışmışım, hapsedilmişim ve çıkamıyormuşum gibi. Bu dünyaya ait olmadığımı, yapılan, yapılacak olan her ne ise oldukça gereksizmiş gibi hissediyorum.

Bu durum beni korkutuyor çoğu zaman. Korkuyla karışık nefret içinde bakıyorum aynadaki, camdaki yansımama. Öyle olmadığını kabul ettirmeye çalışsam da bu bedene ait olmadığımı biliyorum içten içe. Dünyadaki yaşam denilen oyunu oynamak zorunda bırakılıyorum. Etrafımdaki insanların bunu nasıl göremediğine, hissedemediğine şaşırıyorum. Anlattığımda anlamadıklarını da biliyorum... Kendini buraya ait hisseden birine nasıl anlatabilirim ki bu gerçeklik dışı hisleri.

Benim hapishanem dört duvar arasında değil içine sıkıştığım bu bedenin içinde. Kemikler, etler ve derinin içine sarılmış kundaktaki bir bebek gibiyim... Kıpırdayamıyorum sadece hissediyorum. Bana yardım edebilecek kimse yok bunu da biliyorum.

Bu gözler, bakışlar, eller, bu yüz... Hiçbiri benim değil. Ben hiçbiri değilim. Buradan çıkmalıyım...

Ruhumun elleri kangren, düşmesini bekliyorum...

insanı her daim aynı şeyler mutlu etmiyor... hem sen, hem diğer şeyler değişiyor ve sonunda her şey yine mutsuzluk oluyor...

boya

parmaklarımı boyuyorum daha fazla kanamasınlar diye. değiştirebilseydim bir şeyleri daha çok boyar daha az kanardım hayatta. duygularımı bile gizleme gereği duymaya başladığımdan beri, benden geriye hiçbir şey kalmayacak olmasının korkusunu taşıyorum.
suskunluğumu kendime anlatıp duruyorum... ben en çok kendime anlatıyorum herşeyi, en çok da çırpınışlarım öldürüyor beni... neden insanlarla birlikte yaşamak zorundayım...

yalnızlığın zehirli okları her geçen saniye daha derine inmekte ve ben sonsuz bir yalnızlık içinde, anlaşılmamış olmanın verdiği acıyla çırpınmaktayım.

Gemi

bir şehrin sana verecek bir şeyi kalmadığında, demir alma vakti gelmiştir. bütün yolcuların indirildiğine inanmıştır şehir, belki de inenlerin yerlerine kimsecikleri bindirmemiştir korkudan. kalkma vakti geldiğinde, habersiz sessizce gidilmelidir. geri dönüşü olmayan bir okyanusa yeni limanlara varılmalıdır. o şehirden kalma 3-5 yolcuyu da terk etmelisindir yeni şehirlere... kalan herşeyi silmek için dökülen gözyaşlarıyla okyanusunu büyütmeli, gövdeni güçlendirmelisindir. bir gemi her daim tek başına yol almalıdır, belki arada bir martı eşlik eder ya da bir balık.. hiçbirini yolundan döndürüp kendi rotana katmadan, hayatlarınızın kesiştiği bölümünde güzel bir an'ı paylaşarak yol almalısındır... ve hiçbir şehre benimle gel diyemezsin... şehir yerinde durur, gemi yol alır... kimi zaman kendini gemi sanan şehirlerle karşılaşırsan, sakın şaşırma... sadece git, kimsessizce...

gözlerimden akan yaş değil katran olmalıydı
içimdeki karanlıktan kurtulmanın tek yolu bu...

Zehir

Sen çoğu zaman bir şey anlamazdın söylediklerimden ama ben hep içten içe anladığını, sevindiğini, üzüldüğünü, benim adıma umutlandığını düşünmek isterdim. Fırtına durulduğunda, yağmur dindiğinde, güneş battığında ve tüm ağaçlar kuruduğunda, yalnız, kendiyle baş başa kaldığında insan, önce başıboş dolaşıp durur etrafta. Hiçbir şey bulamayacağını anladığında, düşünmeye de başlamıştır aslında. Yine söylediklerimi anladığını varsayıyorum.

Yalnızlık, düşünmeyle mi ortaya çıkmıştır , yoksa yalnız kalan mı çokça düşünmüştür, henüz yanıtlayamadığım soru bu. Aslında insan düşlediği oranda yalnızdır ve düşlediği kadar da kalabalıklaşmıştır. İçinde onlarca insanı beslemeye çalışırken, kimi zaman kendi açlığını gözardı etmiş, bu ihmalleriyle çirkinleşmiş, sessizleşmiş ve kapalı bir kutu haline gelmiştir. Sadece görünenle konuşmaya çalışanlar, ya uzun bir sessizlikte boğulmuş ya da eskiden kalma ufak bir çocukla muhatap olmuşlardır. Elbetteki bu çocuk da beslediği insanlardan biridir içinde, sadece henüz güvensizliği bilmediğinden onunla iletişim kurmak kolaydır.

Yaşadıkları kimsenin suçu değildir.

...

Bunca kelimenin arasında dolaşan zehirden ustaca kaçarken, her gün fark etmeden seni zehirleyenlerle, kendinden bir parça daha uzaklaşarak ve yok oluşuna bir adım daha yaklaşarak şeffaflaşacaksın. Onlara benzeyecek, onlar gibi davranacaksın, ki onlar da zamanında birilerine benzemişti. Hüzünden ve yalnızlıktan korkan sen, çok geç olmadan, bunlar hiç yokmuşçasına davranmak yerine, karşılarında daha güçlü durmayı öğrenmelisin.

Soğuk

İki kolun arası sıcak mı olurmuş hep?
Mesela ben bir balonsam, ipim kaçmışsa, yükselmişsem...
Ben artık ısınamaz mıyım...
Belki güneşe vardığımda ha?